16. Noc w hotelu.

Po z niknięciu Zack'a, szybko wybiegłam na dwór. Okazało się, że Natsu, cały zielony, siedział przywiązany do drzewa. Jak to możliwe. Przecież jest jednym z najsilniejszych magów Fairy Tail. Podeszłam do niego i dotknęłam linek. Nagle poczułam, jak coś mnie odrzuca na parę metrów. No jasne. Runy. Jak mogłam być taka głupia. Podeszłam jeszcze raz do różowowłosego i przyjrzałam się runom. Nie były zbyt silne. Wystarczyło jedynie wezwać jakiegoś gwiezdnego ducha aby to zrobił i po robocie. Sięgnęłam po złoty klucz do bramy lwa.
- Otwórz się bramo lwa, Loke! - krzyknęłam wyciągając przed siebie klucz. Przede mną pojawiła się złota poświata. Po chwili zniknęła, ukazując wysokiego rudego mężczyznę, ubranego w czarny garnitur. Jego włosy sterczały na wszystkie strony a na nosie miał ułożone wygodnie okulary. Ręce miał schowane głęboko w kieszeni. Stał luźno i wpatrywał się w drzewo, które znajdowało się na wprost. Po chwili odwrócił się do mnie, uśmiechnął i przybliżył nadal trzymając ręce w kieszeni.
- Witaj Lucy. I jak tam nasi nowi towarzysze. - spytał ,przyglądając się mojej twarzy.  No tak. Całkiem o tym zapomniałam. Kilka dni przed powrotem z treningu, spotkałam po drodze Yukino. Strasznie cieszyłyśmy się ze wspólnego spotkania. Dawno się przecież nie widziałyśmy. Zajrzałyśmy do pobliskiego baru i pogadałyśmy trochę. W pewnym momencie, zauważyłam, że bandaż jej się rozwiązał z talii. Podeszłam do niej i pytałam ie, co się stało. Ona powiedziała, że wszytko wydarzyło się na misji. Odwiązałam go i zobaczyłam głęboka ranę ciętą. spojrzałam przerażona na białowłosą. Patrzyła na mnie błagalnym wzrokiem. 
- Własnie o tym chciałam najbardziej z tobą porozmawiać. Spadłaś mi z nieba. Otóż... nie wytrzymam zbyt długo.
- Jak to. Przecież dasz rade. 
- Właśnie o to chodzi, że nie dam. Lekarz z wioski, w której miałam zlecenie, powiedział, że nie ma dla mnie szans. Że mam jak najszybciej znaleźć zastępce dla moich kluczy. Nie ma dla mnie ratunku, Lucy. Nic nie możesz zrobić. - mówiąc to, sięgnęła za siebie i wyciągnęła dwa złote klucze. Położyła je na stole i spojrzała na mnie. Czekała, aż je zabiorę. ale ja nie mogłam tego zrobić. To było wobec niej nie fair. Odsunęłam od siebie klucze i spojrzałam zdecydowanie na Yukino. Miała kamienny wyraz twarzy. Sięgnęła po klucze i ponownie przysunęła je w moja stronę.Co za uparciucha. Westchnęłam i przyjęłam klucze. 
- Będę miała wyrzuty sumienia.
- Niby z jakiego powodu? Z tego, że przyjęła klucze, które ci dałam. Nie martw się. Wolę to, niż żeby trafiły do kogo, kogo nie znają.
- Dziękuje Yukino. - powiedziałam. Dowiedziałam się, że następnego ranka znaleziono ją nad rzeką, martwą. Miała rację, nie było dla niej ratunku. 
  Spojrzałam na rudowłosego. Miał zastanawiający wyraz twarzy.
- Jeszcze nie zawarłam z nimi kontraktu. Dzisiaj wieczorem to zrobię, kiedy wszyscy będą spać
- A ty będziesz czatować. Poza tym, mam robotę. Weź rozerwij te runy.
- Dobrze. - powiedziawszy to, podszedł do liny. Wyprostował prawą dłoń i przeciął linę bez najmniejszej trudności. Następnie wrócił do siebie.
   Podeszłam do Natsu i potrząsnęłam nim. Chłopak jednak się nie obudził. A więc została tylko ta jedna metoda. Położyłam go a ziemię, pochyliłam się lekko i... walnęłam mu najmocniej jak się dało, z liścia. Różowowłosy podniósł się jak poparzony. Przyłożył rękę do policzka i spojrzał na mnie z wyrzutem.
- Dlaczego to zrobiłaś? - spytał mnie z tym swoim wzrokiem zbitego psa. O mój boże, jest podobny do Shin'a.
- Ponieważ radykalne sztuczki obudzenia cie nie pomogły. Chodź, musimy pogadać z Erzą. - podniosłam się i skierowałam do hotelu. Nie musiałam się nawet odwracać. Usłyszałam jedynie ciche podnoszenie oraz marudzenie Natsu, aby być przekonana, że mnie posłuchał. Weszłam do budynku, wspięłam się po tych - nadal przerażających mnie - schodach i odszukałam pokój przyjaciółki. Nie było go trudno rozróżnić. Zza drzwi jej pokoju usłyszałam dziewczęce śmiechy. Weszłam do pokoju bez pukania i zamurowało mnie. Pośrodku pokoju siedzieli chłopacy, przywiązani liną wzmocnioną runami, którzy mieli makijaż na twarzy. Mieli opuszczone głowy oraz strach wymalowany na twarzy. Kiedy usłyszeli dźwięk otwieranych drzwi, podnieśli głowy z nadzieją w oczach. Jednak gdy mnie zobaczyli, ich nadzieja równie szybko się ulotniła. Podeszłam do Gray'a, który miał na powiekach granatowy cień podkreślony kredką do oczu, na policzkach wyrazisty róż, a na ustach szminkę o kolorze krwistej czerwieni. Kiedy go zobaczyłam, ledwo co nie wybuchłam śmiechem. Naprawdę. Jeśli dziewczyny chciały zrobić Z nich klauny, to wykonały swoja robotę doskonale. Uklękłam przed czarnowłosym i czekałam na wyjaśnienia. 
- Lucy, proszę, pomóż nam! One nas tu zaciągnęły. Potem ogłuszyły  nie wiadomo czym. Kiedy się wszyscy obudziliśmy, byliśmy przywiązani i mieliśmy na twarzy to coś. Błagam, pomóż nam! Powiedziały, że jeszcze nie skończyły. Za jakie grzechy! - szeptał rozpaczliwie Gray. Reszta patrzyła na mnie z nadzieją. Co ja. Bogini, która wszystkim pomaga. Mam tego dość. Wsadziłam rękę do spodenek i popatrzyłam na chłopaków. Moja mina nie wyrażała żadnych emocji. 
- Nie moja sprawa, więc się nie mieszam. - powiedziałam i wyszłam z pokoju. Gdy drzwi się za mną zamknęły usłyszałam jeszcze pisk podekscytowanych dziewczyn. Uśmiechnęłam się. Może teraz cała płeć brzydka z Fairy Tail uświadomi sobie, kto tam rządzi. 
_______________________________________________
Dlaczego Yuino została zaatakowana na misji?
Czemu siedziała nad rzeką w ostatnich chwilach swego życia?
Jakie duchy jeszcze dostała Lucy?
Na te inne pytania dostaniecie odpowiedź w następnych rozdziałach.

Przepraszam, ze tak długo tu nie było rozdziału, ale nie miałam weny na niego. 

Nie martwcie się, następne rozdziały będą wstawiane szybciej. 

A teraz pozdrawiam nowych czytelników oraz tych starych. 

~Samara Glasses